Column • Oom Arie hield duiven. Hij was geen echte oom – ik spreek over de dagen van weleer, toen alle buurmannen oom waren en alle buurvrouwen tante. Oom Arie had dus duiven. Een klein hok, achter in de tuin, waarheen ze op wonderbare manier precies de weg wisten wanneer ze ergens in België of Frankrijk waren gelost. Ik herinner me exotische namen als Mobeusje en Sjallerwa. Later leerde ik de juiste spelling, maar voor het kennen van die plaatsen en hun ligging volstaat de fonetische weergave. Soms zong hij, wanneer de duiven terugkwamen, dat liedje uit Ja Zuster Nee Zuster: 'Duifies duifies, kom maar bij Gerritje…' Toen de zaak te druk werd ruimde oom Arie alles op: het hok verdween en er kwam een grote seringenstruik voor in de plaats. Ik vond het jammer. Die duiven trokken me wel aan. Hij was niet de enige die zijn duiven wegdeed: duivenmelker is een uitstervend ras, lijkt het. Van de duivensport hoor je weinig meer. Ooit werd het lossen op de radio genoemd, weet ik nog. DE duivensport is uit de media verdwenen, tegelijk met de berichten voor land- en tuinbouw en de waterstanden van hedenmorgen. 'Grave beneden de sluis…' Te klein voor de krant, zegt de redactie. Zelf word je groter en je denkt ook om geen duiven meer. Hooguit wanneer je van die dikke onopgevoede houtduiven in jouw tuin, pal boven jouw border, onbeholpen hun nest ziet bouwen. Met buitenboord-toilet. Ook boven die border… Wel heb ik jarenlang op Pinksterzondag duiven geleend van een duivenmelker, om die na de dienst los te laten. Tijdens de dienst was leuker geweest, maar ja, daar kreeg ik de koster niet in mee. En dan verhuis je naar Warmond en heb je opeens in een straal van 100 meter zomaar drie duivenmelkers om je heen. Je hoort de buurvrouw roepen en ziet de duiven reageren. Ik raak weer helemaal op de hoogte: dringers en spoetnik. Van overlast geen sprake – dat wist ik nog, van oom Arie: de was hing gewoon buiten, pal naast het hok. Ik geniet van de duivenvlucht en hoef er zelf niets voor te doen. Hooguit de buurvrouw vragen of ze dat liedje ook kent…

egbert van der weide

Bron:  De Teylinger